My one and only love

De Keyserlei in Antwerpen verbindt het Centraal Station met het begin van die gekende winkelstraat, de Meir.

Eigenlijk is de Keyserlei geen mooie straat, vind ik persoonlijk. Dat is het misschien wel geweest in de eerste decennia van de vorige eeuw. Maar de wildgroei aan horecazaken met tal van terrassen en aanbouwsels doorheen de jaren 60, 70 en 80 hebben de laan in het hart van Antwerpen laten verloederen tot een banale straat die alleen nog maar fungeerde als marginaal verlengstuk van de Meir. Zelfs de heraanleg in 2011 heeft niet de grandeur teruggebracht van vroeger.

Toch is de Keyserlei een belangrijke straat. Zeker voor de rasechte Antwerpenaar. Maar ook voor ondergetekende heeft ze een speciale betekenis. Terwijl ik er de laatste 10, 15 jaar bijna niet meer geweest ben.

Ik draag de Keyserlei een warm hart toe. Sinds 1985. Februari, op deze dag, de 4de van de 2de maand.

Vandaag 32 jaar geleden.

Canada #9 – Harvest Moon

Nee, onze reis was na het verslag in Canada #8 nog niet ten einde.

We zaten nog altijd in Banff, een van de meest pittoreske plaatsjes op onze Canada-trip. Na Banff wachtte ons de trip verder naar Calgary, de andere grootstad op onze reis (na Vancouver), voor 2 overnachtingen.

Vooraf had ik er niet zo’n goed gevoel bij. Wat ik gelezen en gevonden had over Calgary sprak me niet echt aan. Een grootstad, midden in een vlakte, een hoop wolkenkrabbers die tegen elkaar aan schurkten, waar de bezienswaardigheden met moeite op 1 hand geteld konden worden. Niet te vergelijken met Vancouver dat aan het water lag en een heel andere atmosfeer uitademde.

Maar we waren nog in Banff, de ochtend van ons vertrek. Aangezien de trip naar Calgary slechts 180 kilometer was, hadden we ruimschoots de tijd om onze benen en kuiten nog wat te laten werken. Een van de aanraders in onze planning was de “trail” naar de Grassi Lakes.

This Masquerade

Leon Russell is niet meer. Hij heeft het tijdelijke met het eeuwige verwisseld.

In een jaar waarin de muziekwereld een aderlating aan grote namen zoals David, Prince, Toots en Leonard kende, zal Leon Russell eerder onopgemerkt zijn verplaatsing naar de eeuwige muziektempel maken.

“Leon wie” hoor ik je vragen. Awel, zeg ik dan, Leon Russell, de singer-songwriter die verantwoordelijk is voor de 3 mooiste liedjes die ooit gemaakt zijn. De man die vooral als sessie-muzikant zijn weg gemaakt heeft en niet zo bekend is bij het grote publiek.

3 liedjes die me nooit vervelen, die door een resem artiesten zijn gecoverd en beschouwd worden als “American Heritage”.

Uber all auf der Welt

Parijs, lichtstad en onze bestemming van het afgelopen lang weekend. Of zoals Mrs. B vandaag al op haar blog schreef: “Parijs zit in ons bloed“.

Een symbolisch weekend voor Parijs, want net één jaar na de gruwelijke aanslagen op de Bataclan, enkele restaurants en het Stade de France. Schrikte het ons af om naar Parijs te gaan ? Integendeel. Veiliger dan afgelopen weekend kon je je niet wanen in de Parijse straten.

En toch was er weinig van te zien. Af en toe zag je wel militairen in groepjes van 4, zwaarbewapend rondslenteren hier en daar. Of zag je een politiebusje voorbij razen. Maar niets dat deed vermoeden dat Parijs een veelbetekenende verjaardag diende te doorstaan. Toch niet zichtbaar alleszins. Ik kan me voorstellen dat de ontelbare camera’s in metro, straten en lanen ontelbare overuren aan het draaien waren.

Vooraf had ik bij een neef die een echte “Parijs-o-fiel” is navraag gedaan naar restaurants en andere bezienswaardigheden, wetende dat hij er vaak naartoe gaat voor de authentieke adresjes en zoveel als mogelijk de toeristische “hotspots” vermijdt.

Canada #8 – That’s the way it is

Ondertussen hadden we er al meer dan een week opzitten in Canada.
Nog slechts een week te gaan. Veel te kort, dat besef hadden we al snel die eerste dagen.

Dus wilden we elke minuut benutten om te genieten van de prachtige natuur die ons omringde.

Er stonden ons twee dagen in Banff te wachten, het pittoreske plaatsje waar we na Jasper zouden overnachten. Weliswaar in een hotel waar de Chinezen of Japanners (helaas en met excuses moet ik hier zeggen dat het voor mij generlei verschil maakt hoe ze er uitzien) ook frequent verbleven: alles was tweetalig aangegeven.

Canada #7 – Morning Dew

Je staat daar dan.
Je kijkt rond, draait bijna 360°.
Je weet niet waar eerst te kijken.
Je weet niet hoe je dit op foto kan vastleggen.

Je weet wel dat geen enkele foto de volledige schoonheid van wat je ziet, wat je ruikt, van wat je hoort kan terug produceren. Je zucht dan maar en trekt tientallen foto’s, in de hoop dat je toch iets van de natuurpracht kan vastleggen.

Canada #6 – You ain’t seen nothing yet

Dat we die avond na het raften nog lang gepraat hebben over Mrs. B ongelukje, dat is een open deur intrappen.Het gaf een raar gevoel: de euforie van het raften tegenover de schrik van wat er zo onverwacht gebeurd was. Maar ook de verwondering over hoe Maison, zonder verpinken, op een rustige manier, de arm terug op de plaats hielp. Gelukkig voelde het enkel wat stijf aan en met een pijnstiller was ook dat verholpen.

We hebben nog een lange mail gestuurd naar Doug van het raftingbedrijfje om via hem Maison uitvoerig te bedanken. Gelukkig konden we onze reis voortzetten, en lieten we de gedachte aan Mrs. B’s arm stilletjes aan varen.

De volgende morgen deden we iets wat de meeste Canadezen (én Amerikanen) met het grootste gemak doen.